PORCELANOWI LUDZIE.

socjalizacja wtórna, przymusowa
przez te laleczki z żywej porcelany
i to jesień powinna być końcem roku
podsumowaniem poczynań świata
jeden wielki płacz nieba i smutek drzew wyrażony w liściach
a mi niedobór żywej porcelany
i nadmiar duszy
nawet długopisy wypisują się tej jesieni
ale wiosna znów przebaczy
i śmiać się będzie pączkami na drzewach

a czas mi robi akupunkturę
każda minutka wbija szpileczkę
poczucia bezradności
i dobiegam do 'NICH' poprawiając tusz na rzęsach
rano
w południe
wieczorem.

autor

jigga

Dodano: 2007-10-23 21:00:44

Ten wiersz przeczytano 958 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie