Porozmawiaj jak człowiek z...
Poprawiony
Porozmawiaj jak człowiek z człowiekiem
Prozą - kolego poeto
Nie odbijaj piłeczki tarczą poezji
Cenie twój talent ale w dialogu
Oczekuję słowa prostego
Rozkładam twój wiersz na palecie dłoni
Słowa jak puzzle się rozsypały
Co będzie jak inny obraz odczytam w tle
Ty - czy nie ty - nie poznaję
Cytujesz innych poetów
Mówisz to co zostało już powiedziane
Jakby ci brakowało własnych słów
By wyrazić swoje zdanie
Ściągnij maskę na chwile z twarzy
Chcę spojrzeć ci prosto w oczy
Nie chcesz – trudno – nie
nalegam
Ciesz się talentem i jedno pamiętaj
Nie wszyscy jesteśmy stworzeni
Do celów zaszczytnych
Musi też być szara strefa rodzaju ludzkiego
Bez niej wielcy tego świata
Byli by niczym i ty też – Poeto!
autor
ESTERA60
Dodano: 2009-08-10 11:33:01
Ten wiersz przeczytano 670 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
refleksja i asertywnosc....zanim popatrzymy na siebie
zacznijmy doceniac innych....z plusem...
Całkowicie zgadzam się z Tobą. Ciekawie napisane.
bardzo ciekawe spostrzeżenia o których zapominamy,
warto być zrozumianym. pozdrawiam ciepło :)
Widzę, że naszły Cię refleksyjne myśli nie tylko
poetyckie,ale poezja to część życia i wszystko co
ludzkie nie jest jej obce. Ciekawy wiersz.