Port

Tysiąc dziwnych chwil

Znów iskrzy przy zaciśniętych,
w wietrze łzy..
Sztorm nędznie tym statkiem pomiatał
i bryza w porcie, niegdyś wzruszeń bezliku.
Ściskam słowa, ptaki co odleciały
kto je przegonił,
kto z łodzi wyrzucał,
wypluł, by czekać?
Ale smaku nie oszukasz,
przyszedłem, sercem zwabiony
czoło podnoszę... widzę!
Słońce, dla którego żyłem,
światło, które nas prowadziło.
Jak uśmiech ust kropla
tak nie wiem czym żyłem.

autor

Easta

Napisany: 2013-11-03 Dodano: 2013-12-15 19:01:59

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie