PORTRET

Mam wolną wole. Wolna w klatce siebie. Moje zatracenie.
Moja wykreowana rzeczywistość. Maluje siebie.
Najpierw buty dokładnie obrysowuję. Potem kalkuję łydki.
Naciągam świeżą skórę, tłoczoną na zamówienie.


Będzie idealna. Nowa ja. Z moralnością balansującą na granicy
normy. Stopniowo przekraczając barierę. Oto mój obraz-
ważna i lepsza od wszystkich. Wypełniona sylikonem.
Nie naturalna. Modna. Fajna. Żałośnie wołająca o pomoc.

Zapomniałam o strunach i głośni. Głuchy krzyk.
Czuję jak rozrywa mi płuca. Ukradli mi pędzle.
Ale nowa skóra się sprawdza, nie pęka. Scala wnętrzności.

Obrzydliwy obraz na pięknym płótnie. Wyrzucę go w kąt.
Nie mogę na niego patrzeć. Niech osadzi się na nim kurz.
Niech spleśnieje. Nie umiem malować.

autor

Mimi_89

Dodano: 2010-02-27 13:28:00

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie