Portret Anioła

Dla Panny która zaciekawiła mnie swą osobowością...

Miałem wrażenie, jakby oniemienia,
W głębi duszy przecierałem oczy ze zdumienia,
Patrzyłem na dziewczynę, która się przemienia,
Tuż to , przed mymi oczyma, widziałem Anioła,
Widziałem skrzydła, ze smukłych ramion wychodzące,
O pięknych białych piórach,
Dumnie się wznoszące,
Ich trzepot, niesłyszalny był dla innych,
I wtedy zrozumiałem, ja jestem z tych winnych,
Którzy śmielej spojrzeli na niebiańską istotę,
I wtedy w nadziei, zrozumiałem prędko,
Trzeba Ją opisać, lecz nie będzie lekko,

Patrząc ,rozmyślając o niej,
O Jej spojrzeniu, tak wiele mówiącym,
O Jej głosie, kojenie niosącym,
Ja sam wpatrzony prosto w Jej oczęta,
W głębi się zastanawiam,
Z czegoś jest poczęta?

Jej usta, tak piękne czerwone,
Jako słońce na, wieczorowym niebie,
Jej policzki, jakoby w gwiazdach zanurzone,
Tak blisko, położone siebie,
Te powieki, przymykające oczy,
I te rzęsy, co jako wachlarze,
Chcą mnie zauroczyć,

I ten uśmiech, niebiański, uroczy,
Ja nie wiem, jakimi ścieżkami,
Będę musiał kroczyć,
Żeby choć na chwilę,ów Anioł,
Dał się zauroczyć...

Żeby, dała szansę, mi człekowi małemu,
Któremu nie zależy, już na niczym innym,
Tylko by do Boga, nie wrócić samemu,
Bo niby dlaczego, ja mam być tym winnym?

autor

kura998

Napisany: 2007-04-30 Dodano: 2007-04-30 22:21:25

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie