Porwanie świadomości duszy

Wkładam swą dłoń do niczyjej rzeczywistości.
Wchłania mnie ona i wciąga w wir odmienności
Dalekiej od materializmu, kapitalizmu, cielesności.
Palcem wyczuwam radość, potrzebę bycia potrzebnym.

Wtem ciało me porywa dusza tak przejęta,
Wyrzuca mnie na skraj planety,
Na pustynię wyobcowania z samym Bogiem.
Teraz nieskończoność już widzę.

Tak - teraz mam cel, wreszcie chcę żyć!
Choć ciało tu nie pasuje, jest tylko sekundą
Wobec wieczności świadomej realizacji
Niedostrzegalnych marzeń, duchowych marzeń.

Tajfunie wyzwolenia, ty życie me zamieniasz
W wolności wschodzący promyk jutrzenki.
Wyrwałeś mnie z oceanu, nadałeś szlak, zadałeś ból.
Lecz wzniosłeś na wyżyny. A mogłem już nie istnieć

autor

tomtam

Dodano: 2006-10-12 15:07:43

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie