Porwany samotnością

Pani M.

stoi pusty ten dom zwierzeń
i wiatr hula od okna do okna
zostało tylko ludzka przestrzeń
miłość tęskne łzy przywlokła

a on stał sam na peronie
bo marzeń z czasem brakło
uśmiech został po drugiej stronie
życie z różu na czarne wyblakło

samotność znalazła ofiarę w milczeniu
które było krzykiem cichym
dziś będzie tylko w cieniu
pięknych ludzi pięknie żywych

siedzi dziś na stokach gór
i śmieje z ludzi nędznych
palcem chcąc wciąż dotknąć chmur
będzie głupich stada męczyć

autor

pan_zagubiony

Dodano: 2007-03-01 17:51:40

Ten wiersz przeczytano 398 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie