Posąg

Sieć zguby tkamy, jak słupy i druty
Co porastają przestrzeń dziewiczą

Brodzimy w bagnach swej własnej zupy
Którą tworzy nasz rozum zepsuty

Po cóż nam nauka albo technika
- To dzieki nim lepiej żyjemy

Lecz wśród wytworów cywilizacji
Chwila radości na zawsze ginie

Jak kamień tonie w wodach głębinie
Skryty przed słońca pogodnym obliczem

Cóż znaczy takie szybkie bycie
Bez szczypty humoru i uśmiechu

Gdzie każdy człowiek patrzy tylko
Aby mieć więcej niż posiada

Życie to bardzo krótki czas
Więc nie ma co ganiać jak dziki osioł

Przecież po śmierci i tak
Zostanie jedynie cmentarny posąg;)

autor

radon

Dodano: 2006-10-18 08:19:27

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie