Pościel zaszeleści monologiem

Idę ulicą znów po nic,po wiele niczego,aby tylko nie stać w miejscu,
idę gdzieś,nie pytaj dlaczego,nie znam wędrówki kresu.
Rozmawiam z piaskiem chrzęszczącym pod stopami,bo świat dookoła milczy bezlitośnie,
i tylko to mam co pod stopą,nad chodnikiem brudnym już tylko pustka krzyczy coraz głośniej.
Łzy kapią,nie zdążą spaść w ramiona brudnego chodnika,
rozbiją się o krzewy cierniste,co wyrastają z pokonanego,rozdartego serca.
To chyba ma kara za poprzednie wcielenie,jakaś tragiczna pokuta,
że dostałem w prezencie potęgę kochania,niezatrzymaną siłę pragnienia,gonitwę za uczuciem.
Jestem ikoną kochania,jednym ogromnym kwiatem,co własnym pięknem się spala,
nieposkromioną żądzą,i umieram od tego ciężaru.
A w międzyczasie marzę o Twym dotyku,Twym westchnieniu ogrzewającym zmęczonym powietrzem mój kark,
o dłoniach rozbijających bóle strudzonych pleców,o pocałunku delikatnym,zapowiedzi nocnych braw.
O spojrzeniu w siebie,gdzie drżą usta,niewypowiedziane,uwięzione słowa,
usta swędzące łaknieniem połączenia w płomień namiętności.
Ta chwila,gdy milczenie przerwać chcemy,powiedzieć to,co krzyczy w nas,
i milczymy bezradnie,uciekł gdzieś oddech,tylko patrzymy w siebie,i jakby nie ma nas.
Jesteśmy już tam,nie wiemy gdzie,lecz wiemy dlaczego,
czujemy to i nie powiemy głośno,bo głos porwał dreszcz,gdzieś w powietrzu ulatują tych słów złotawe strzępy.
Tylko patrzymy,łza w końcu budzi świadomość,
i zbliżają się usta,a milczą nadal słowa.
Już nic nie trzeba mówić,szelest pościeli niech monologiem zachwyci,
Pragnę Cię kochać poszukiwany mój Aniele.Pragnę żyć,dla kogoś,choćby dla tej chwili.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-04 Dodano: 2007-03-04 10:45:07

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie