posklejaj mi duszę ..
serca
już nie zdołasz
wpatrzonej w okno
gwiazdy,
co trzyma sklepienie
nieba ...
w domu bez drzwi
bezkresnemu w czasie
z drzewa łez
porosłym mchem
i płaczem ..
gorzkiej ciszy
obolała
maczam w modlitwie
rubinowe usta
nie oczu wyrazem
wyblakłych obrazów
lecz marzeń ...
skradzionych
złodziejowi życia
komu zabije dzwon ?
jękiem posklejanej ...
bez serca ...
niemym zawołaniem (..)
autor
Zamyślona7
Dodano: 2018-08-22 18:00:44
Ten wiersz przeczytano 760 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (16)
Dziękiuję Wszystkim ... kochani ... tak napisałam ..
że dusza poety jest struna harfy im bardziej
baciągbięta tym piękniej gra ... ściskam Was mocno ..
i obiecuję że wracam ... do Was :)
Serce potrafi skleić jedynie nowy mężczyzna w życiu, o
ile się jego dopuści. Smutny wiersz, ale piękny.
Pozdrawiam serdecznie Ewo.
Bardzo życiowo, pozdrawiam :)
Bardzo smutny wiersz,
oby się wszystko poukładało po myśli peelce, a serce
by biło radośnie.
Serdeczności Ewo ślę :)
To nie takie proste...
Miłego dnia :)
Nie Wien czy da sie posklejac.
Pozdrawiam:)
Z zachwytem!
Pozdrawiam
☀
tylko czas zagoi te rany
Nad wyraz piekny wiersz z nad wyraz smutna refleksja,
pozdrawiam.
Piękny życiowy wiersz. Przytulam :)
pięknie życiowo... może uda się posklejać duszę
złożyć z kawałków by była piękna:-)
pozdrawiam
kiedyś robiło się klej z mąki
Pozdrawiam serdecznie
czy da się posklejać poranioną duszę?
może... lecz długi okres gojenia ich czeka:)
Pozdrawiam:)
nowa poetycka specjalność - sklejanie duszy.
pozdrawiam całym sercem :):)
https://www.youtube.com/watch?v=lxKwFWJrkvE
Chyba nie ma kleju,
tak czasami bywa na Beju.
Pozdrawiam Zamyślona, miłego wieczoru.