Posłuchajmy szeptów rzeki

Podobno raz na tysiąc lat, słońce schodzi na ziemię,
spokojnie, bez pośpiechu, na ciastko z kremem.
Wszystko wtedy zamyka się na smutki, jakoś rażniej, ludzie zaczynają się zauważać,
i zakochują się nawet czasem.Czasem serca różowieją od żaru.
Wczoraj znów liczyliśmy gwiazdy, wczoraj znów Twe oczy uwodziły mą tęsknotę,
a dziś myślami głaszczę pustkę,bez Ciebie.Lecz wiem, że jesteś obok, całuję tę świadomość.
Może słońce wróci na nieba tło, skończy się sen o wolnej przestrzeni spokoju,
może już nic nie będzie jak dawniej.Nowe, inne historie.
A może nasze spacery wieczności się nałykają, może zakleją prześwit klepsydry,
może już zawsze karmił się będę spojrzeniem, co topi lodowce, co za wiele go nigdy.
Powiewa na chłodnym powietrze, arafatka w kolorze zieleni,
pocałuj jeszcze i przytul trochę mocniej.Posłuchajmy szeptów rzeki...

autor

rebel

Napisany: 2008-04-02 Dodano: 2008-05-02 12:26:22

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie