Posmutnianka
Ciemnieje niebo. Wiatr się rozhulał.
Chmury szaleją
w czarnych koszulach
ponad dachami. Powiało grozą.
Obok latarni
cienie się mnożą
wielkie, kościste. Każdy się dwoi.
Spadają krople deszczu,
a po nich
błyski i grzmoty. Zadrżała ziemia.
Burzy się niebo,
a ciebie nie ma.
Zosiak
autor
Zosiak
Dodano: 2020-07-24 10:40:11
Ten wiersz przeczytano 4734 razy
Oddanych głosów: 132
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (117)
Zmysły buszują jak burza :)
miłego wieczoru:)
Nastrojowo, Zosiakowo :) A, na szczęście, każda burza
kiedyś minie. Pozdrawiam serdecznie : )
Dzięki :)
Wita,
czyżby z tęsknoty?
Tak bywa ze zmysłami - przypominaja czasem
burze...
Uśmiech i pozdrowienia /+/.
Bardzo ładny wiersz.
Dziękuję, Aniu :)
Pięknie, lubię zaglądać do Twoich wierszy :)
Dziękuję Wam :)
Bogumił1 :))
Rewelacyjnie oddany nastrój burzy. Podziwiam kunszt
autorki. Pozdrowienia.
Dziękuję... poprawiłam:)
Melancholia z grozą w tle.
Podoba się.
Pozdrawiam
Dziękuję Wam :)
Świetnie oddany klimat burzy... miłego dnia Zosiu:)
Bo jak się bać...to przyjemniej we dwoje...
Przeczytałam z przyjemnością!
Pozdrawiam :)
Bardzo ładnie.