Posmutnianka

cudnie...
nie potzreba komentarzy...
pozdrawiam:))

Lubię Twoje wiersze, czasem w zawieszeniu, żeby sobie
dopowiedzieć. Tutaj burza w samotności, dobrze, że się
nie boję... :)

Piękna nostalgia z burzą w tle,
nawet niebo się buntuje, iż luby peelkę zaniedbuje,
gdy ją opuszcza,
jak zwykle wiersz przeczytałam z dużą przyjemnością.
Pozdrawiam Zosiu wieczornie :)

Pięknie obrazowo o burzy powiało grozą - też się boję
:-)
pozdrawiam

Co za piękny gatunek :) Pozdrawiam :)

Ja się boję burzy a jeszcze w samotności... Brrrr
Wiersz piękny :)
Pozdrawiam
☀

Dziękuję Wam :)

Słońca nie ma bo jest nad morzem, na urlopie:)))

Bardzo dobrze oddany klimat burzy, a na końcu tęskna
melancholia, pozdrawiam ciepło, miłego wieczoru.

Ciekawie i bardzo ładnie, chociaż klimat smutny.

Dziękuję za kommentarze i wszystkie poczytania :)

Po burzy zawsze wychodzi słońce.
Pozdrawiam serdecznie

choć stale szukam. Gubię, znajduję.
Deszczowy smutek przez noc się snuje

i na mnie łypie, zerka spod oka.
A ja już nie chcę, by znów mnie spotkał.

Prima!
Promiennego weekendu Zosiu:)

Dla mnie bardziej dreszczowianka niż posmutnianka, ale
działania na emocje odmówić się tekstowi nie da.
Fajny.