pospolite to jest

sobie

Nie mam nic prócz myśli i ciszy.
Słabe słowa wśród obrazów mych spojrzeń. Nie chcę się rozpływać wśród murów goryczy.
Istnieć jak iskra która kiedyś była ogniem.
Gdzie jest wiosna, której tak pragnę. Podstępem przyszła zima na zawsze.
Dziś myśli skute jak mrozem wody tafle.


Gdy nie masz drugiego skrzydła by móc latać. Gdy jesteś jak gwiazda z tysięcy jak promień niknący w nieskończoności. Przepadasz w nicość i ciemność pustki. Jesteś martwy a żyjesz w rozterkach codzienności.


Bądź, bądź jak powietrze gdy brak tchu, jak strumień w lesie jak iskra gdy mrok. Rozkołysz myśli zszargane brzemieniem zmartwień.
Ucisz chaos w głębi ramion...

autor

Edyta

Napisany: 2015-10-01 Dodano: 2015-11-08 00:04:00

Ten wiersz przeczytano 1288 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bajka Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie