Pośród ludzi...

Pośród ludzi z którymi siedzę co dnia przy jednym stole
Jem ten sam chleb
W ich oczach nie ma odrobiny szczerości
Tylko fałsz i chęć mamomy
Nie liczy się nic tylko kolejny przeryty na kolanach dzień

Siedząc przy wspólnym posiłku
Czuję wrogość i brak zrozumienia
Zatracili wszelkie ludzkie uczucia
Pozostały w domu głęboko ukryte
Siedzą w swym zaklętym kręgu
Kręgu mamony ponad wszystko
Jest dla nich wyznacznikiem i drogowskazem


Zasypiam co noc z bolącą duszą
Modlę się do Boga o kolejny dzień
Dzień pokuty przemierzany na kolanach
Gdzieś daleko pozostali moi bliscy
Tak mi ich teraz brak

Siedzę samotnie patrząc w niebo
Nawet gwiazdy mają inny blask
Upokorzony i sponiewierany zasypiam
By na nowo od modlitwy rozpocząć dzień
Z obrazem bliskich kroczę na kolanach
Zapominając o wszystkim
Nie myślę o nich by serce nie pękło z żalu.... Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2006-07-18 Dodano: 2006-09-13 01:21:52

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie