Postać człowieka

Postać człowieka,
taka prosta, a jednak nie jednoznaczna,
niby ciało,
ale ma pełne kieszenie uczuć,
pamięć,
która przeżycia w sobie więzi,
wspomnienia,
które ranią policzki gdy noc sie zbudzi,
myśli,
które plecie dusza w kołysce..
Tyle dróg przbytych,
ciągle poznając starch,
a radości wciąż za mało...
potrafi kochać, ale też nienawidzi,
wciąż uśmiecha się przez maskę smutku,
wciąż płacze przez maskę radości...

Paradoks...

Postać człowieka,
choć się boi - wciąż swą hisorię tworzy,
staje się jej ofiarą gdy kończy ją tworzyć...
wciąż nowe życie,
wciąż śmierć wieczną się staje...
przecież nikt nie powiedział,
że wieczność będzie się historią opiekować,
przecież nikt nie powiedział,że ta historia będzie długa...

Trzeba ją tworzyć tak by inni o niej pamietali,
trzeba ją tworzyć tak by inni słysząc ją się uśmiechali...

ten wiersz dedykuję Wg - on był dla mnie natchnieniem...

autor

Rzeżuszka

Dodano: 2006-08-21 16:24:14

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie