Postanowiłam

Postanowiłam, że wysiądę z tego pociągu,
który nazywa się moim życiem.
Jedzie, wiezie mnie wciąż dale i dalej.
Ale to już podróż nie do zniesienia.
Ci sami pasażerowie, współtowarzysze drogi,
sprawiają,
że kurczę się w sobie coraz bardziej, usycham.
Te same widoki za szybą, monotonne, ciągle powtarzalne ,
prawie wywołujące nudności.
Ten sam cel podróży, z każdym dniem wciąż tak odległy.
Wysiądę.
Pragnę żyć gdzieś indziej.
Chcę.
Chcieć to móc.
Otwieram drzwi i ... nie mogę sprostać strachowi,
który nie pozwala mi zrobić tego
najważniejszego - pierwszego kroku.
Rozumie nie krzycz, nie analizuj.
To przez ciebie wciąż jadę w tą podróż,
wciąż w tym samym kierunku,
w tym samym przedziale.
Rozsądku, instynkcie samozachowawczy,
pozwólcie mi spojrzeć z nadzieją
na pędzący na zewnątrz świat.
Mam nadzieję.
Nadzieję , że wiosenne słońce doda mi energii,
odwagi,
by wyskoczyć na peron, bez bagażu, bez zmartwień,
przeczytać rozkłady jazdy,
spokojnie poczekać na ... okazję aby zacząć żyć tak,
jak dyktują mi marzenia.
Ponoć czasami się spełniają...

przychodzi taki czas, gdy aby zrobić coś nowego, trzeba wskoczyć na głęboką wodę, daleko od tego co mamy i ... na zawsze

autor

beandra

Napisany: 2007-03-29 Dodano: 2007-03-29 22:28:32

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie