Postnuklearny chłód

Słońce rozbłysło pięćdziesiąt kilometrów stąd. Termojądrowa synteza pierwiastków wodoru
w mgnieniu oka podniosła w epicentrum temperaturę
do dziesiątków milionów stopni,
wzniecając wokół siebie pędzącą szybciej od dźwięku
nawałę
ze zjonizowanego,
gorącego powietrza…

… ciśnienie rzędu miliarda atmosfer
i niewyobrażalny żar.
Równane wszystko z ziemią,
palone,
pożerane…

…rozgrzewane do czerwoności
stalowe kratownice, zbrojeniowe pręty…

…

Światło tak przerażające, że porównywalne jedynie z blaskiem milczącego wniebowstąpienia
samego Boga,
w blado-szarej, mgielnej aureoli,
co przenika ściany ceglanego domu, każdą grań, każdy kamień
– potokiem
straszliwej radiacji…

… w trwającym misterium ciszy,
w mdłym,
zmuszającym do wymiotów zapachu…

W ogłuszającym, piskliwym szumie (wyniszczającej mój organizm gorączki)
śmierć zamanifestowała swoje przybycie, wydłużając jakby od niechcenia
sępią szyję
w spazmie agonii.

… odrażające, stygnące oblicze Lucyfera, co dożarza się niczym bryła węgla,
co rozwiewa się
niby burzowa chmura…

…

… to było wtedy,
a teraz…

…

Stalowo-sine niebo. Spadające powoli płatki palącego śniegu przykrywają truchło cywilizacji.
Gwiżdżący wiatr.
Postnuklearny chłód.

Pełzam wokół szkieletu zniszczonego domu,
wyginając w łuk poranione ciało.
Unoszę z krzykiem twarz,
aby dojrzeć wysoko… wysoko… tak bardzo wysoko…

Nie jestem w stanie. Zamiast oczu, mam czarne oczodoły, jak u trupa.

Spójrzcie na mnie! Nie jestem już człowiekiem! Stałem się – ludzkim demonem…

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=InddoqqwD2Y

autor

Arsis

Napisany: 2019-08-15 Dodano: 2019-08-15 01:15:20

Ten wiersz przeczytano 1083 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie