W poszukiwaniu Boga…
Nocą kiedy łąki kwieciem umajone,
a niebo nad głową całe wysrebrzone,
to czuję obecność i tę bliskość Boga,
bo w sercu jest spokój i cisza tak
błoga.
Gdy na góry szczycie, siedzę na
kamieniu,
spoglądam w zadumie zastygły w
zdumieniu,
widzę wielkość Boga i marność
człowieka,
jak kruche jest życie i jak czas ucieka.
A w lesie, gdzie rządzi odwieczna
natura,
i niebo zasłania zielona drzew chmura,
to w serce się wkrada jakaś cisza wroga
sącząc jad do ucha zagłusza głos Boga…
autor
M.N.
Dodano: 2017-10-23 08:23:35
Ten wiersz przeczytano 675 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
wiersz świetnie się czyta ...Czy da się zagłuszyć Boga
chyba nie tędy droga ... ja Go nie szukam On mnie
znajdzie ....
Bardzo ładnyz wiarą wierasz:) Pozdrawiam sedecznie:)
Podoba mi się wiersz. Każdy wierzący chyba musi czasem
zmierzyć się z tym jadem sączącym się do ucha.
Pozdrawiam :)
To walka przeciwności jak w katechizmie,
patrzę w jedną stronę, druga siedzi w cynizmie.
Pozdrawiam M.N.
Ładny wiersz, też w nocy mi bliżej do Niego, rozmawiam
z Nim przed snem
najczęściej.
Pozdrawiam serdecznie :)
Nie wkradnie się w duszę trwoga,
kiedy w sercu ma się Boga!
Pozdrawiam!
Pięknie z wiarą ukłony za ten wiersz, pozdrawiam:)
Bardzo piękny, refleksyjny wiersz. W tle otaczający
świat, przyroda, łąki, góry, las i zagłuszony w nim
głos Boga. Ja w takim momencie w ogóle go nie słyszę,
tylko za wszystko gorąco dziękuję. A on za chwilę
podpowiada mi jak mam układać sobie życie. Pozdrawiam.
Miłego, radosnego dnia...
Refleksja z jesienną nutą przemijania..Pozdrawiam
cieplutko..