Potępiony

Mówi się, że to jest droga dla tchórzy.

Bez uczucia, bez swych myśli,
Wrak człowieka bez przyszłości
Z jakichś przyczyn właśnie gości
Na tym świecie
Ale przecierz miał być kimś
Bo był "silny" i chciał żyć.

Miał cele,
A tych celi miał tak wiele,
Że nie zliczy przecierz nikt.

Ale.
Zawsze ale.

Cel już znikł.
Był i nie ma,
Taki myk.

Musiał to, musiał tamto,
Mówił sobie:
"Nic nie muszę"
Wziął za nóż i naciął hardo
Swoją dłoń
Mówiąc doń takimi słowa:
"Już nie zacznę nic od nowa!"

Uleciało pare kropel
Radość w jego smutnej głowie
Zagościła.
Jego krew się wysączyła.
Upadł.
Ta udręka się skończyła.
Leży.
Uśmiech zastygł mu na twarzy.

Wokół ludzie go mijali

Nie widzieli

Nie płakali

Nie myśleli

Został niezauważony.
Już na zawsze zapomniany.

Potępiony

Ja sądzę inaczej.

autor

Daron

Napisany: 2007-04-28 Dodano: 2007-04-29 23:08:28

Ten wiersz przeczytano 708 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie