W potrzasku

Stajesz do walki, w całym swoim drżącym bycie,
jak zraniony tytan, co z bólu się kołysze.
Jesteś, ale tak, jakby już ciebie nie było.
Niby coś trwa, lecz zdaje się, że już skończyło.
Słuchasz, ale nie słyszysz, zmagasz się z cierpieniem.
I widać, jak rośnie, twoje mroczne zwątpienie.

Mówię pewnie, choć szeptem. Mam wielką
nadzieję,
i mocno wierzę, że wszystko się poukłada.
Lecz mojej wiary jest za mało, to dla ciebie
pisana rola, i to ty masz, uwierzyć w siebie.

Ty zaś błądzisz myślami, przypominasz sobie,
patrzysz i niczego już nie dostrzegasz, chciałbyś
lecz znużony, rezygnujesz, i nie nalegasz.

Zdaje się, że wołasz, chociaż tego nie słyszę,
tylko ból tak potrafi, wdzierać się w nas skrycie
i rozdzierać w milczeniu, skołatane życie.
Przytulasz pustkę, oddechem zagłuszasz ciszę.

Odchodzisz i zwlekasz. Już świta, nie uciekaj!

Jest komunikat, ty już za chwilę wyjedziesz,
a my, będziemy z nadzieją, czekać do końca
…operacji .

autor

Poola

Napisany: 2018-04-30 Dodano: 2018-04-30 08:48:53

Ten wiersz przeczytano 1246 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie