Potrzebuję słońca

Wiele bym dał za to, żeby ciągle było lato,
żeby słońce nam świeciło i w ogóle było miło.
Zawsze się paskudnie czuję, kiedy słońca mi brakuje.
Słońce daje takie skutki, jestem szczęśliwy, wesolutki,
mogę tańczyć, śpiewać, skakać, słońca nie ma- chce się płakać.
Kiedy słońce się schowało, jakby tlenu brakowało,
oddech mój się staje płytki, świat cały wokoło brzydki,
ludzie także nie w humorze i czuję się coraz gorzej.
Jakieś zimno mnie przenika i wesołość cała znika.
Mimo, że żona mnie pogania, nie mam chęci do pisania.
Nie łapię się za pióro- bo wypalę jakąś bzdurą,
albo coś o polityce, czym mej żony nie zachwycę,
jeszcze słówko jakieś walne, z reguły niecenzuralne.
Jak roślina, tak się czuję, która słońca potrzebuje.
Kiedy pora ciepła mija- roślina się nie rozwija.
Martwię się, mam dylemat, nie rozwinę się przez klimat.
Gdybym żył chociaż na Krymie, szanse miałbym tam olbrzymie,
lub wyjechał w ciepłe kraje, byłoby lepiej, tak mi się zdaje,
ale tutaj z każdej strony mój talent jest zagrożony.
W koło zimno, szaro, chmury, siedzę smutny i ponury,
zbiera we mnie dużo złości, jak tu pisać o miłości,
czy o urokach kobiety, gdy nie mam żadnej podniety?
Żeby chociaż bodziec mały, jakaś muza w stroju niedbałym.
Gdy zimno, powiedzmy szczerze, która z kobiet się rozbierze?
Szkoda gadać, nie ma mowy, nie namówię nawet teściowy.
Przez to zimno, jedno powiem, że już mi się pieprzy w głowie

życzę wszystkim więcej słońca

autor

Jerzy senior

Napisany: 2017-11-27 Dodano: 2017-11-27 09:44:23

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie