Potwór którego widze co dzień

Patrzy oczami zielonymi
I słabymi i w patrzeniu zgubionymi.
Ohydny, włosy długie i tłuste.
Twarz wstrętna, wyrazy jej puste
Rany! Uszy jak u słonia odstające.

Skronie ciągle myślące.
Któryś raz miał nos złamany
I zmarszczkami od nerwów zmazany.
Bydle wielkie a od walk nie starte
A tylko śmiechu warte!

Tylko jedno pytanie do niego mi się ostało:
-O ty szkarado, skąd uciec Ci się udało?!

-Ja nie uciekłem, nadal szklanym wiezieniem zmęczony,
A ja od twych narodzin w lustrze wieziony.

Nic dodać nic ująć

autor

Erorys

Napisany: 2005-04-27 Dodano: 2005-04-29 20:39:27

Ten wiersz przeczytano 680 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie