Potwór, pajac i stary kij

jedwab sunący po kwiecistych klawiszach
za słowiańską boginią westchnień
wylewa się jak morze białych i czarnych doznań
w otchłań celtyckich spiczastych lasów
podszywany rytmicznym krokiem legionów
gryzie w oczy piasek Sahary i sól Morza Czerwonego

- jesteśmy w domu -
tak cię lubię czarny potworze

zagłaskują cię na śmierć abyś tylko dobrze słuchał
abyś tylko dobrze spełnić się raczył
ale ty jesteś dziki i nieposkromiony
tyle razy zaglądałam w twoje ciemne ślepia
nie krzycząc wcale jak pajac: „Przyszłość, do nogi!”
przecież i tak nie przylecisz na komendę
ty sam, zawsze sam
w stroju kapturka muchomorka albo brzydkiego kaczątka

i choć rozsypiesz mnie w cztery strony świata
przegnasz jak stado bydląt czy koni

- będę w domu –
z wygrzewającym się w otchłaniach - zwierzem

autor

Kla Ro

Dodano: 2009-04-02 20:44:58

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie