Potworne twory mego umysłu

Klęczę skulona w kącie odległym,
Coś patrzy z krańca sali.
Błyszczą się białe oczy bez źrenic,
Szczerzy się krew w ustach,
Zimno, pot oblewa ciało,
Krok, podchodzi,
Moment oczekiwania.
Gęsty mrok spowija mą postać,
Nie wiadomo skąd pętla na mej szyi,
Zaciska się, a ja tracę dech.
Śmieje się koszmar mój okrutnie,
Zmasakrowane ciało, które leży bezwładnie,
Porusza się powoli, wstaje.
Zakrywam twarz w dłoniach,
Satysfakcja płynie wraz z straszliwym jękiem,
Paniczny strach ogarnia mą duszę,
Pomóżcie, wołam nieświadoma swego obłąkania.
Twory umysłu co noc mnie prześladują,
Boję się, światło zapalone gaśnie nagle,
To nie da mi spokoju.

autor

thear

Dodano: 2007-11-10 23:26:12

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie