Powiał lekki wiaterek

Powiał lekki wiaterek, spadły płatki śniegu,
to było pierwsze spotkanie, zima jest już w biegu,
trawa kolorek zmieniła, i kwiecia ani śladu,
zima się rozpanoszy, zasiada już do obiadu.

I jeszcze tylko mróz ściśnie, okna na biało przystroi,
opadły czerwone liście, a wiatr gałęzie ukoi,
ranek jest ciemny, zamglony, po słonku nie ma już śladu,
a świat się rodzi uśpiony, i szuka ze słonkiem układu.

Ptaszki w gałęziach schowane, tylko cichutko ćwierkają,
zimą są ciut zasmucone, i pożywienia szukają,
nadchodzą ciężkie czasy, i gdzie tu szukać robaka,
uciekły już pewnie w lasy, ratunku metoda taka.

A człowiek zrobił zapasy, sklepy napchane żywnością,
na zimę przygotowany, w piwnicy kartofle goszczą,
i wszystko jak dawniej by było, radośnie wesoło i miło,
lecz czasy się zmieniły, i wszystko gdzieś zabłądziło.

Zaraza radość zabrała, świat ciemnością przykryła,
płatki śniegu ściemniały, psychikę każdemu zryła,
czeka się teraz na wiosnę, może obejrzy się kwiaty,
dobrze by z góry, (nie z dołu), podziwiać piękne rabaty.

autor

kuba-winetu

Napisany: 2020-11-26 Dodano: 2020-12-01 08:39:13

Ten wiersz przeczytano 870 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie