powidoki

Pewne obrazy malować się będą na wieki. Tak już jest.
Fajnie wszystko się dopina.

Samo życie ukazane w ładnym, ciekawym wierszu.
Serdecznie pozdrawiam życząc miłego dnia :)

No właśnie...Nie byłby Twój, a jest :)
Pozdrawiam :)

Trudny i bolesny temat z dobrym przekazem...
pozdrawiam serdecznie:-)

Do Zora2
Przyjmuję uwagę, skorzystam z niej w przyszłości.
Gdybym zmieniła teraz, to wiersz nie byłby mój.
Dziękuję i pozdrawiam:)

Bardzo trudny temat, ale moim zdaniem – przegadałaś.
Dopowiedziałaś. Objaśniłaś, nie zostawiając nic do
roboty wyobraźni czytelnika. Zostawiłabym tylko tyle:

powidoki

ta chwila zaczyna się
od liczenia schodów
trzaśnięcia drzwiami
hałasu jaki czyni
rozbity wazon

(a potem)

cień
rośnie na ścianie
nadyma się
i ściąga z gwoździa
świszczącą
sprawiedliwość


to cień
uwięziony

nie trzeba się
go bać

Po takim przeredagowaniu tekst staje się (msz)
wieloznaczny i stwarza możliwość większej ilości
interpretacji. Pozdrawiam, przypominając, że moje
komentarze są zawsze subiektywne i po ich przeczytaniu
autor nic nie musi.

Rozbudzający wyobraźnię i skłaniający do refleksji
przekaz.
Pozdrawiam.
Marek

Ładny, bardzo ciekawy wiersz. Pozdrawiam.

mam wrażenie, że wiersze Autorki czytałem kilka lat
temu gdzieś w internetach pod bardzo "spokojnym"
nickiem :) ależ miło znów poczytać :)

cień na ścianie olbrzymieje

Czyli że Freud miał rację z tym dziecięcym nasiąkaniem
złem, a potem topieniem się w nim.

dzieci boją się domowych awantur.