powieki codzienności

to był sen

...

szerokie długie schody
poddasze pełne kryształowych łez

tornado pędzące przez pokój
zastygła czarna krew

lecz było coś niezwykłego
łoże spokoju ciepła i miłości

zapach pirunów
ogień na ścianach

i twoje usta pozostawiające ślady miłości na mym ciele

twe oczy głaszczące moją duszę
łykające nagość

wiedziałeś że chwile ulotne są

i

zamieniłeś moje włosy w wiatr
oczy w gwiazdy
a ciało w rzekę

i od tąd byłam zawsze przy tobie

lecz jak to bywa we śnie
wszystko szybko się kończy
i rozsypuję gdy
powieki otworzą się ku codzienności

wiec zamknij oczy
i śpij

...

autor

Samira000

Dodano: 2006-08-15 16:59:16

Ten wiersz przeczytano 625 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie