Powierzchowność

długie nogi stawiają pewne kroki
głowa uniesiona do góry
oczy przymrużone od wiatru
rozwiane włosy

twarz mówi o niczym
usta ułożone zwyczajnie
bez żadnego wyrazu

cała postać pozbawiona
jakiej kolwiek wyjątkowości

ale oczy-
one zawsze zdradzą tajemice duszy

oczy-
to one były przepełnione uczuciem
cierpienia
bezgranicznego cierpienia
nadziei
bezgranicznej nadziei
wiary
bezgranicznej wiary
w sens
najprostszy
najsensowniejszy

ludzie nie zauważają
nie dostrzegają
przechodzą bez zastanowienia
to co wierzchem przypomina szarość
jest szare
to co biel- jest białe

u niektórych
nie ma żadnych refleksji
nie ma żadnej ukrytej głębi
nie ma

więc człowiek nie mający wyjątkowej nawierzchni
pozostaje tym samym
a dusza
krzyczy

zauważalna w głębi źrenic
w głębi
do której przez tak wielu
tak trudno dotrzeć

autor

Moniśka

Napisany: 2010-09-21 Dodano: 2010-09-21 15:38:48

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie