Powietrze

Najpierw pęk nieśmiałych iskier, później ogień płonął jasno,
lecz umarło coś na wieki, nic się nie tli już... już zgasło.
Popękały ludzkie serca puste i ogołocone,
pozostało w nich z uczucia tylko powietrze zziębione,

wypaliły się emocje, dym w powietrzu się rozpłynął,
płomień z początku stanowczy przy lekkim podmuchu zginął,
już brak gorących węgielków, wszystkie dawno ogień strawił,
tyle zabrał... nazbyt wiele... nic im, młodym nie zostawił.

A pamiętam ich jak wczoraj w swoich oczach zadurzeni
wydawali się miłować choćby zarys swoich cieni,
piękny pejzaż, który wieńczył jej włos niesiony na wietrze,
teraz w rękach ich strzykawki powypełniane powietrzem...

autor

Sigul

Dodano: 2006-09-11 00:04:17

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie