Powołanie (I)

Piotrom

Stał tam
w łodzi swego życia
pływając po jeziorze swego świata
zarzucając sieci swoich spraw w rozbłyszczaną wodę

Przyszedłeś spoza wieczności
Wcielony tak by mógł zrozumieć
podszedłeś blisko
bardzo
w sam środek
i jednym słowem ukazałeś mu
świat o wiele większy
Twój świat
Pobiegł zachwycony

Chodził za Tobą
aż pewnego dnia
wyszedłeś na Górę
i stamtąd
głosem nie znoszącym sprzeciwu
wypowiedziałeś jego imię
które nosiłeś w sercu od przedwiecza
Znów musiał wybierać
odejść by przyjść
zostawić by odzyskać
Przyszedł
a Ty
stworzyłeś go uczniem
dając za fundament siebie
wplatając w zjednoczoną wielość
czyniąc węzłem swojej sieci
którą zarzucasz w historię
naszego życia

autor

lookkas

Napisany: 2000-03-28 Dodano: 2005-04-11 23:58:01

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie