Powrót szczęscia

Czytelnikom moim - na szczęście

Wróciło do mnie szczęście, co odeszło zimą.
Zapukało i głośno, wrzasnęło - znów jestem -
wiem, u ciebie aż nazbyt długo mnie nie było,
wędrowałem po świecie, byłem sobie w mieście.

Zmęczone było bardzo, i strudzone drogą,
bo powroty zwykle są dla wszystkich trudne,
więc takie szczęście tez wraca z nie goloną brodą
zziębnięte i skurczone, a niekiedy brudne.

A mą duszę jedno pytanie nurtuje
- czy to szczęście, to wie, bo powinno wiedzieć,
co się ze mną dzieje, gdy ono wędruje?
Ale nie spytałam, wolę cicho siedzieć

Zrobiłam szybko gorącej herbaty i dolałam rumu,
wyjęłam z szafy modre, wełniane skarpety,
i ubrałam w nie szczęście, nie robiłam szumu,
tylko buty mu schowałam, gdzieś głęboko w bety.

Nie ucieknie boso, gdy śnieg z deszczem pada.
Mocno przytuliłam zbiega - nigdy nie wiadomo -
może i na samotne szczęście odnajdzie się rada,
może i ono do czułości tęskni po kryjomu

Szczęście mi do ucha szepcze, opowiada -
już ja wolę codzienną twą minę radosną,
bo ty jedna wierzysz, nikt we mnie nie wierzy -
zresztą szczęście zawsze pojawia się z wiosną

Tulę szczęście do piersi, głaszczę je po głowie
lecz zerkam w kalendarz - ostatni dzień zimy,
jutro pierwszy dzień wiosny. Tak to już się dzieje,
że szczęście wiosną wraca przynosząc nadzieję

autor

Magda-Lena

Napisany: 2007-03-20 Dodano: 2007-03-20 11:06:10

Ten wiersz przeczytano 777 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie