Powroty

Chyba jednak nad wszystko
najbliższy mi szmer potoku,
kiedy leniwe swe wody
po kamieniach przelewa,
cicho bulgocąc.

Niegdyś myślałam, że wolę
krzyk oceanu rozszalały,
wzburzone, wezbrane fale
spadające na moją duszę
rozhukaną.

Dzisiaj, gdy stopy stawiam
po ścieżkach zapomnianych,
wiem, że to miejsce kocham,
ten zakątek, wśród lasów
schowany.

Nic szczególnego tu nie ma,
żadnych też cudów nie ujrzysz,
taka zwyczajna, mała wioska,
drzemiąca u podnóża
połonin.

Więc drogo, prowadź na nowo,
nad potok, na łąk pustkowie,
do gór łagodnych, spokojnych,
gdzie cisza ma kolor
nieba.

Z tomiku Tęsknoty wędrujące

autor

Kajka

Napisany: 2006-05-02 Dodano: 2006-05-11 11:58:05

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie