powszedniość rzeczy pięknych…

Sadze ,ze to zalezy od nas samych i od naszych ambicji
czy potrafimy zachowac w sobie wartosci ,ktore
posiadalismy przed slubem i czasem komus to sie udaje
,ale w wiekszosci przypadkow jest niestety tak jak
opisujesz w swoim wierszu.

nic dodac nic ująć.sama prawda w tym wierszu.
a wiersz bardzo ładnie napisany,gładko się czyta z
uśmiechem na ustach

Ludzie sami są sobie winni, nie potrafią podgrzewać
miłości, związku. Nie dbają o swoją atrakcyjność,
tracą urok, stają się nieciekawymi partnerami. Wcale
nie musi tak być... smutny obrazek wielu małżeństw.
Wiersz mądry życiowo i ślicznie napisany.

Taka to potrosze satyra na "wypalone małżeństwo" ,
zabarwiona lekkim żartem i ironią. Fajnie:)

Namalowałeś jeden z nieciekawych niestety obrazków z
życia - ale jakże prawdziwy. Brawo!

znam też inne małżeństwa, gdzie czar i urok trwa,
papiloty wdzięku dodają , a gazetę na głos razem
czytają.... no ale to historia z innego wiersza.
Wiersz inscenizacyjny, skeczowy, narrator, on i ona,
złośliwością obdarzona.

tu czarny scenariusz- autorów jest aż dwóch - piszą
,tworzą sami,bo tak jest czasami... gdy dwoje
czaruje, to później pokutuje... i mija sztuczny czas
- wszystkiego na pokaz...

zgadzam się z każdym słowem Twojego wiersza, niestety
po ślubie rózowe okulary spadają , gubią się i już
nigdy ich nie znajdujemy, wierszem doskonale i
humorystycznie opisałeś małżeńską rzeczywistość, brawo