poza ludźmi
Przestała ufać ludziom?
czasem w człowieku
w niedostępnych myślach
tkwi bolesny krajobraz
rano przypadkiem
widziałam w parku smutną kobietę
która mimo deszczu
rozmawiała z drzewami
obejmując kolejne stare pnie
oglądnęłam się kilka razy
nim pojęłam
jak straszna może być samotność
autor
Biala dama
Dodano: 2010-10-21 10:09:50
Ten wiersz przeczytano 544 razy
Oddanych głosów: 16
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Bardzo realistycznie piszesz o samotności..poczuje ja
ten kto jest samotny.....drzewa i my.....tak zawsze
porównujemy sie do nich....pozdrawiam
czy jestesmy samotni przez los czy z wyboru nigdy z
tym nie jest latwo zyc
Całkiem nieźle wychodzą ci wolne wiersze, zawsze masz
coś do powiedzenia. Spostrzegawczość i emapatia, albo
znajomość życia. Pozdrawiam.
O tak, samotność jest straszna... piękny, przejmujący
i do bólu prawdziwy wiersz...
mam nadzieję ,że dobry los oszczędzi mi samotności -
póki co lubię spacery po lesie kiedy brakuje mi ciszy
i spokoju- ładny choć smutny wiersz-pozdrawiam
"rozmawia z drzewami" - tak, bo tylko one potrafią
wysłuchać cierpliwie i do końca... każdego. A szum
ich gałęzi obejmuje spokojem.
Nie jestem pewna czy akurat to była taka samotność o
jakiej piszesz. Ja też lubię drzewa gdy pada deszcz,
lubię się do nich przytulić, właśnie wtedy gdy szukam
samotności. Niektórzy chcą się w ten sposób wyciszyć.
wstrząsający wiersz, bardzo smutny, mocno do mnie
trafia