Pożegnania mimiki.

mijają mnie ludzie na ulicy.
Uśmiechają się
Kłaniają
Witają.
Krzyczą : Cześć!Dzień Dobry. Dokąd idziesz?
Patrzą
Co we mnie jest?
Jestem jak nieznajoma znajoma, którą kiedyś widzieli,
ale nigdy już nie zobaczą
jak ktoś majaczący we wspomnieniach,
ktoś z niebytu.
Znają mnie jako kogoś nieistniejącego.
Przyznaję się. Ja naprawdę nie istnieję.
Jestem nierzeczywista.

Chwila minęła. Musimy kończyć to spotkanie.
100 zł się należy.
Żegnajcie.
( czas bliżej nieokreślony)

autor

Atrament

Dodano: 2007-09-20 17:52:46

Ten wiersz przeczytano 806 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie