Pożegnanie

A kiedy przyjdzie także po mnie....

Biorąc swe pióro, raz ostatni w dłonie
Kartkę papieru kładąc znów przed sobą
Poezji weno - wiesz, że to już koniec
Niech każde z nas pójdzie dziś swą drogą

Prowadź me myśli raz jeszcze ku słowom
Które krwią duszy zranionej ociekłe
Wzbudzą uczucia: radość, smutek, wrogość
Różne domysły, spokojne, zaciekłe

W których czytelnik duszę swą zatrzyma
Na krótką chwilę w myślach swych przystanie
Może odpowiedź jakąś tam otrzyma
Albo też w ciszy zada to pytanie

Czemuż ostatnim wiersz ten ma się jawić
Dlaczego autor pisze, że to koniec
Może już nie chce się słowami bawić
I po cichutku w myślach swoich tonie

I chorych stosem w paru zwykłych słowach
Pierzchły uczucia bezradnością gnane
To co zostało na dnie serca schowam
Przed świata pętlą, pustym zakłamaniem

Me serce twierdzą, myśli me ostoją
Samotność siłą wskazującą drogę
Ma dusza skryta najmocniejszą zbroją
Brak żadnych uczuć - życia pusta błogość

Kończąc me myśli chciałem podziękować
Za wasze chwile w skupieniu na słowach
Wszelkie pomyłki proszę mi darować
Poświęconego czasu nie żałować.

.... to będę jasny i gotowy....

autor

Ress

Napisany: 2007-06-14 Dodano: 2007-06-15 05:17:43

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie