Pożegnanie...

Nie wiem co mam robić dalej, jak żyć..jak uśmiechać się, gdy cierpienie rozrywa mi serce i duszę...Jak udawać, że jest normalnie, skoro nie jest...?Przecież nie chcę zginąć w końcu przede mną tyle lat...;(

Jest jeszcze przede mną tyle lat...
I chyba chciałabym zobaczyć cały świat...
Ale ja jak zwykle jestem inna,
Dla niektórych może zbyt dziwna!
Moje życie przepełnione jest w smutki,
Które nigdy nie bywają zbyt malutkie...
Nad przepaścią śmierci stoję,
Ale wiesz co? – Zginąć się nie boję!
Bo nigdy nie miałam w sobie tyle pokory,
By to wszystko zamienić w metafory!
To było kilka słów pożegnania...
A teraz dojdzie do zmarnowania...

Ten wiersz ... wysłałam do dwóch przyjaciółek ... żadna nie zaaregowała ... Mogłabym nawet umrzeć ... czy wtedy któraś z nich lub inni ludzie żałowaliby, że mi nie pomogli?,że gdy ich najbardziej potrzebowałam ... nie było nikogo ... koło mnie..;(

autor

aniołek..:)

Dodano: 2007-05-07 10:53:58

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie