Pożegnanie

Z tą chwilą pożegnałem wiatr.
Już mnie nieść nie będzie,
nie zawróci z dzikiego traktu.
Duch przykuł mnie do ziemi,
sypki żwir na małej plaży.

Pożegnałem nasturcje i buki,
nie pachniały za wyraziście,
nie dały wymaganego cienia.
Cierniem tylko się stałem.
Cierniem, nie całą koroną.

Nie rozstałem się z morzem.
Zapraszało bryzą, kusiło głębią.
Przypływ na mnie poczekał,
odpływ zabrał już ze sobą.
Jak nie skorzystać z okazji?

Nie pożegnałem. Nas i Ciebie.
Przywitasz mnie na chmurze.
Teraz już tylko wspólne skoki.
Z jednej na drugą górę,
z pocałunku na pocałunek.

autor

Zbuntowany Wędrowiec

Napisany: 2007-11-06 Dodano: 2007-11-06 20:32:34

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie