Pozegnanie

Nic zgorszenia, pietno grzechu
oczy juz slepe bez cna oddechu.
W dolinie zycia, na wzgorzu smierci,
umiera cien skazonej pamieci.
Duch wspomnien kaleczy dusze dziurawa,
uposledzone mysli lzami krwawia.
Minos murami otoczyl bytu przestrzen,
echo rozdziera wrzask szalonych westchnien.
Bez wylotu droge zamknal drut kolczasty,
w spazmach wykrzywiony posag tchnienia zastygl.
Cisza martwa morfeusza szept wzywa,
pomnik bezduszny biala maz przykrywa.
W pustyni czasu gdzie obled i zamet,
palac zycia oltarz, wyrywam ciern rozpaczy.
Amen

autor

ann

Dodano: 2005-04-13 02:43:39

Ten wiersz przeczytano 352 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie