pożegnanie II

bądź my lepsi bądźmy

tyle przelanych łez w smutku

gorycz porażki ukrywana przed światem

i ciągła nadzieja na jutro

kiedy odchodzi ktoś ukochany łapiemy życie za nogi i błagamy nie idź

nie idź zostań tu

tu

jeszcze nie wyblakłe zdjęcia nie zaschnięte łzy

i ta jedna nadzieja że zostanie po nim tyle dobroci tak ogromnej którą nosił w sercu

i że ludzie może wtedy dopiero przestaną warczeć na siebie

może wtedy dopiero zobaczą i zrozumieją przesłanie....

może?

a oni cały czas żerują paskudne sępy nie wiedząc że w los człowieka wpisana jest samotność w cierpieniu

a On taki zwykły i święty spogląda na nieba granat i te piękne gwiazdy...

tam dokąd zdąża nie pójdziemy...gwiazdy łączą się w niemym cierpieniu dzisiaj w tym dniu dziwnym, aprilisowym

niepobożnym i smutnym dzisiaj w świecącą drogę do ...

zamknięte serca może znowu odżyją, może...?

z sercem nadal i smutkiem nie wiem tylko dlaczego?

autor

przebiśnieg

Dodano: 2005-04-02 00:13:53

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie