Pożegnanie z Janem Pawłem II

Cóż prócz ciepłej modlitwy dać Ci mogę,
Cóż prócz żalu okrytego gwiezdnym pledem,
W tym dniu gdy ruszyłeś w ostatnią drogę,
O dwudziestej pierwszej trzydzieści siedem.

Zostawiłeś górskie potoki, rzeczki,
Ukochane Tatry, wykute w skale,
I nas, zagubione owieczki,
Zbłąkane gdzieś, między turnie i hale.

I tylko pociesza nas myśl, wciąż silna,
Że tu pozostałych, opuści trwoga,
Bo tylko forma istnienia jest inna,
A taka sama jest miłość do Boga.

autor

Jastrzębiec

Napisany: 2005-04-02 Dodano: 2007-04-05 03:03:46

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie