Pożegnanie z Nałogiem

- może nie powinenem tyle pić ? A może nie powinienem tyle oddychać...

Historia rodzi się głęboko wewnątrz człowieka
Dojrzewa, pęcznieje i młotkiem w głowie sieka
Codzienna troska i szara rutyna ci ubywa
Gonisz jednak własny cień, który boki zrywa

Przez palce uciekają tobie 24 godziny
Nie dadzą się zmyć głupie ryfy, stresowe brudy
Kto za dużo pyta, dostaje za dużo odpowiedzi
Gorsza jednak niewiedza i plotki od sąsiedzi

Alkoholu, wszędzie mi zawsze towarzyszyłeś
Obudzałeś we mnie instynkt snajpera
Wszystkie problemy jednym ruchem zmywałeś
W głowie ciągle grała mi twoja orkiestra

Butelkowi kumple szybko się znajdują
A gadka owszem, jakoś bardziej się klei
Co nas łączyło, to zamiłowanie do browara
A teraz cię widzę już tylko jako komara

Teraz pękła nić wszelkiego porozumienia
Gram już teraz w wyższej lidze bycia
Ale wcale nie szukam na siłę starcia
Nie mamy sobie już nic do powiedzenia

Oczywiście nie wszystko idzie jak po maśle
Ba, świat stał się nawet bardziej surowy (!)
Jako, że nie stępiam już swoje myśli i emocje
Adoptowałem życie, plując na syf barowy.

autor

sapkowski junior

Napisany: 2008-01-09 Dodano: 2008-01-16 18:44:08

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie