Późna jesień

Oto jest jesień, jesień owdowiała
Minęło lato, wiosna w kwiatach stała

Posępna jesień, nagie stoją drzewa
Opadłe liście, zimny wiatr rozwiewa

Zeschły, sczerniały, badyle przy drodze
Czarny listopad w ludziach budzi grozę

Gdzie tylko spojrzeć, rozpacz i zwątpienie
Jakby śmierć przyszła niosąc smutku brzemię

Jakby nam w sercu zakwitały wrzosy
Jakby nad nami płakały niebiosy

Całym twym światem jest ta jesień szara
Twą miarą szczęścia miłości jest mara

W swych dłoniach niesiesz proch roztartych liści
Smutne twe serce, pełne jest zawiści

Znikły gdzieś w dali dni złotej pogody
Na powrót zimy nie ma twojej zgody

Nic cię nie cieszy tej strasznej jesieni
Jakbyś swych bliskich stracił w czas pandemii

Jakby twe życie dobiegło do końca
Jakbyś już nigdy nie zobaczył słońca

Zrozum mnie idę przez jesień bez celu
Mój wielki smutek wybacz przyjacielu

Słowa wziąłem z antologii „Strofy o porach roku” Wzorowałem się na wierszu Stanisława Grochowiaka. „A tego roku jesień też jest siwa” https://pl.wikisource.org/wiki/A_tego_roku_jesi

autor

Wars

Napisany: 2020-10-19 Dodano: 2020-10-19 09:56:54

Ten wiersz przeczytano 2669 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Sylabiczny Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie