Późno zbudzony

Liścia rozterki

Zeszklił listopad taflę kałuży,
Białym zarostem pokrył polanę,
Kobierzec liści w śniegu zanurzył,
Białym konfetti przyprószył ścianę.

Wśród dreszczy koron, pośród gałęzi
Ostał się listek świeżo zielony,
Kto tu go wcisnął, kto go uwięził,
Którz wpadł na pomysł, aż tak szalony.

Czym on zawinił, że sam wśród ramion,
Stęsknionych słońca, spragnionych liści,
Że pozbawiony jesiennych znamion,
Jeden pozostał w gałęziach wiśni.

Przecież nie prosił on o samotność,
W szarudze słoty, w szronu zmarzlinie,
By go pożerał mróz i markotność,
By sam pozostał w zimnej krainie.

To że zielony, aury to wina,
Co ciepła światłem drzewo zbudziła,
Z jesiennej drzemki wiosny drobina,
Skręciła pączek, listek zrodziła.

To że samotny - to przeznaczenie,
Los pogrobowca co bliskich przeżył,
Boleśnie znosi swoje stworzenie,
Drzewu istnienie własne powierzył.

Gałęziom wiśni zawierzył losy,
One kołyszą płatek zielony,
Niczym bujane na wietrze kłosy,
Stargane wichrem na wszystkie strony.

One są wszystkim, matką i siostrą,
Matczyne dłonie zieleń otulą.
Liść uratują przed wichru chłostą,
Siostrzana troska zaradzi bólom.

One kochanką jego miłości,
Pośród korony, szronu i chłodu,
Pieszczą po cichu liść w samotności,
Muskają światłem blaszkę od spodu.

Mimo miłości, którą otrzymał,
Wciąż jest samotny, wciąż jest strapiony,
Nie wie jak długo jeszcze wytrzyma,
Szarugą słoty bardzo zmęczony.

Ma żal do Boga, że późno zbudził,
Życie i miłość w liściu zielonym,
Że z samotnością swoją się trudzi,
Która go niszczy, czyni szalonym.

Wisi i czeka, by życia dokonać,
Jeszcze za młodu ścięty zgryzotą,
Chcę skuty lodem w gałęziach skonać,
Niech go z innymi liśćmi zamiotą.

autor

mroźny

Napisany: 2007-11-08 Dodano: 2008-07-13 08:08:31

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie