Pozwól uwierzyć

To co myśl zabija
Odradza serce
Nie ufaj wężowi
Zaufaj przeznaczeniu
Prawda wyryta jest
W zbyt znanym miejscu
By pamiętać o niej zawsze

Wskaż kierunek
Pomóż
Uwolnić się z tej klatki
Która zakuła w łańcuchy
zabierając przestrzeń
wraz z nadzieją

Nie chcę się dłużej bać
sztucznych symboli
chce je pojąć i w całość ułożyć
a potem stworzyć nowe
które będą bronią

Wskaż kierunek
Pójdę w jego stronę
Otworzę drzwi
Bez strachu spojrzę co za nimi
i wybiegnę przez nie

Zamykam oczy
Ufam sumieniu
Składam dłonie
Bo choć nauczyli bycia twardym
Potykam się o mały kamień
Wierzę
Pragnę

Odrodzić się na nowo

Tylko pozwól
Że jeszcze przez moment
Pomilczę
Bezpiecznie
I spojrzę w oczy
Stanę się silniejszym
Człowiekiem

Naucz prostej reguły
Przekaże ją innym
Będę gdy zawołają
Z podniesioną dłonią
Zgłoszę się pierwszy
By podnieść tego
kto upadnie po mnie

Błądzę
W ciemności
Powoli
Odnajduje drogę
W słabości rzucam kamieniami
Zaczynam dostrzegać piękno
Wśród ułomności

Czuję Pragnę
Powrócę Podniosę
Jeszcze przez chwilę
Pobędę i pójdę dalej
Czuje się bezpieczniej
Siłę mam w słowie

Pozwól uwierzyć
W to co stworzyłem
Małe rzeczy
Tworzą piękniejszym świat

autor

Daro

Napisany: 2013-07-31 Dodano: 2013-07-31 21:06:08

Ten wiersz przeczytano 766 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Radosny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie