PRACA USKRZYDLA

Rozpościeram skrzydła
i szybuję ponad Ziemią.
Moją gardziel wypełnia
krzyk orła - okrzyk euforii.
Nieczęsto przecież się zdarza
wznosić się ponad wszystko...
Mieć wszystko pod sobą,
a nad sobą Niebo.
(Zamiast szefa.)

Nie boję się,
że spadnę...
a jednak
nagle spadam.
(Prosto na dywanik dyrektora.)

Grzmotnęłam
dziobem o Ziemię
i miotam się,
jak kogut.
(Któremu przed chwilą siekierą odrąbano łeb.)

Skrzydłami walę o dywan,
skaczę raz w lewo,
raz w prawo...
To oberek straceńca.
(Bez skutku próbuję znów wzbić się w górę.)

I jeden szczegół,
jeden moment,
jedno słowo,
jak sprzyjający
podmuch wiatru,
by móc
znów
wzbić się.
(Ponad dywanik.)

Znów rozpościeram skrzydła
i szybuję ponad Ziemią.
Moją gardziel wypełnia
krzyk orła - okrzyk euforii.
Nieczęsto przecież się zdarza
wznosić się ponad wszystko...
Mam wszystko pod sobą,
a nad sobą tylko Niebo!

autor

Żabnetta

Dodano: 2008-11-19 13:04:55

Ten wiersz przeczytano 1361 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie