Pracowniczy trud

Do roboty wleczę, pół swiadome ciele,
w bólu, co jednoczy osób dosyć wiele.
Wiara szybko znika, uciskając skronie,
że od pracy jakoś, swe uchroni dłonie.

Kręgi ledwo w pocie, utrzymują pion,
cielska co niebawem, gdzieś zaliczy zgon.
Przed ślepiami miga, jawi się jak zjawa,
biała filiżanka w której pływa kawa.

Pomoc rychło przyszła, rozszeżyła gały
kiedy usta moczył, czarnej łyczek mały.
Zarzuciwszy zbroję, gotów już na rzeź,
która jeszcze potrwa, z godzin dobre sześć.

Czeka jak na prezent, piętrzy swoje nerwy,
aż wybiją dzwony, sygnał pierwszej przerwy.
Gdy nakarmi ciało i rozmarzy ducha,
do roboty wyrwie jak smolista mucha.

Prawie już na noszach, widzi swoje zwłoki,
Kiedy z trudem stawia swoje pierwsze kroki,
Wlecze się mozolnie, z grawitacją bój,
By na nowo włożyć pracowniczy strój.

Nagle jednak zmiana, siła jakby grom,
poruszyła cielsko niemal już jak złom.
Wkleia ślepia w zegar, w oczach znowu błysk
koniec cudnej pracy, rozweselił pysk.

autor

tandlife

Napisany: 2020-02-13 Dodano: 2020-02-13 23:18:02

Ten wiersz przeczytano 3253 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie