Pragnę

Zamykam już swe zmęczone powieki.
Tak wielkie od płaczu i cierpienia ludzi.
Pragnę się obudzić i zobaczyć na ich twarzach uśmiech, dający wielką tajemnice przyszłych dni.
Dni, które zwiastują nam lepsze jutro.
Dni, które rozżarzą nasze serca do wzruszenia.
Bo o to właśnie chodzi...
Żyjmy, odczuwajmy, dążmy.
Cierpliwość ludzka od wieków wystawiana na próbę jest wielkim sprawdzianem dla naszych dusz.
Więc pragnę tak widzieć twój uśmiech promienny, blask oczu, który wciąż i wciąż przekonuje mnie, że warto tak śnić.
Ojciec świata na koniec ludzkiej wędrówki, wybierze tych najlepszych.
Sługów, którzy się nie poddali w chwilach nieustającego cierpienia.
Tak pragnę wierzyć, że i my pójdziemy kiedyś po jego śladach.
A anioły skocznie będą przygrywać na skrzypkach.
Pragnąć to nic innego jak wierzyć.
Tak więc wierzę.

autor

Lidzia:)

Dodano: 2011-03-20 10:24:43

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie