pragnę Cię

Ach!Gdyby tak spotkać Cię,choćby przypadkiem,choćby na ulicy,
szepnąłbym Ci do ucha,że kocham,ciepłym pocałunkiem otulił Twą szyję.
Wziąłbym Cię za rękę,nie słuchając protestów,
zabrał do krainy,gdzie powietrzem jest namietność.
Gdzie Adam nawołuje Ewę,zrozpaczony,nie widząc ukochanej swej,
gdzie Ewa zwodzi go,by bardziej jeszcze pragnął jej!
Moje dłonie zburzyłyby ład Twych włosów,Twoje głaskały me ciało w dreszczach skąpane,
spojrzałbym Ci w oczy,by zobaczyć walkę.
Walkę rozsądku z porządaniem,niepewności z pragnieniem,
usta lekko rozchylone,błagające o natchnienie.
Nasze ciała jak posąg,w jedno połączone,
kochające się dziko dwa ognie.
Zawstydzilibyśmy słońce swym żarem,
drzewa spalili na popioły i powietrze rozgrzane.
Pieścilibyśmy swe ciała,bez opamiętania,
głodni,spragnieni rozkoszy,zapomnieni w sztuce kochania.
Coraz głośniej i bliżej,tak blisko,jak może być mężczyzna i kobieta,
coraz bardziej bez pamięci,w urywanych oddechach.
A potem cicho...dwa ciała bosko zmęczone,
w jednym łożu spoczną,by zasnąć przy sobie.
Twoja głowa na mej piersi,moje dłonie Twą nagą skórę gładzące,
nadal dreszczem usiane,wciąż bardzo gorące.
Lecz obudzę się rano i puste będzie łoże,
bo to sen,nie jawa,nigdy nie spotkamy się nie zatracimy w sobie.
Nigdy nie ujrzę tych ust lekko rozchylonych,
nigdy ich nie ucałuję,nie spalimy drzew na popioły...
Adam nadal Ewę nawołuje i szuka zmartwiony,
Ewa nadal płonąca pożądaniem,Kochanego swego zwodzi...

autor

rebel

Napisany: 2006-10-11 Dodano: 2006-10-11 12:20:19

Ten wiersz przeczytano 1161 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie